ในวัยอายุ 33 ปี ได้ย้อนมองดูตัวเอง และเพื่อนๆ ตอนเรียนเราเคยได้ยินประโยค “ไม่ตั้งใจเรียน จบไปจะทำอะไรกิน” ซึ่งอาจจะจริง และไม่จริง
ส่วนตัวคิดว่าการตั้งใจเรียน หรือเรียนเ่ง (ตามข้อสอบที่ใช้วัด) มันช่วยเพิ่ม “โอกาส” ในชีวิต แต่มันไม่ใช่ทั้งหมด ต่อให้เราเรียนไม่เก่ง เชื่อว่าเราก็ดำรงชีวิตอยู่ได้ มีทิศทางของตัวเอง (มีคนเคยบอกผมว่า ขนาดคนบ้ายังหาข้าวกินเองได้)
เพื่อนสมัยเรียนมหาลัยเกือบทุกคน ไม่ได้อยู่ในระดับที่สามารถเรียกได้ว่า “ตั้งใจเรียน” 55555 แต่ทุกวันนี้ทุกคนก็มีชีวิตที่มีความสุข
และผมรู้สึกมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมแล้วว่า เราเรียนเพื่อนเอาชนะข้อสอบเท่านั้น และผมก็จะสนใจ ใส่ใจแค่วิชาที่ตัวเองอยากเรียน
แต่ในวัย 33 ปี เราเห็นทุกคนก็มีทิศทางของตัวเอง มีความสุข (พอใจหรือไม่ อีกเรื่องนึง)
หลายคนก็ประสบความสำเร็จในแบบของตัวเอง (นิยามความสำเร็จแต่ละคนไม่เหมือนกัน) มีหลายคนที่ชีวิตในวัยเรียนที่แทบจะเรียนไม่จบ แต่วันนี้เขาก็เป็นคุณครูที่ดี มีลูกศิษย์เก่งๆ ผมก็รู้สึกชื่นชมและยินดีกับเขามากๆ
และที่ดีใจหรือ เราได้เห็นทุกคนมีชีวิตที่ดี และมีความสุข
ความเข้าใจผิดอย่างนึงคือ ไม่ตั้งใจเรียน = ไม่มีความรู้
เราไม่ชอบการตีตรา แปะป้าย ว่าเราจะเป็นแบบนั้น แบบนี้
